Η ελευθερία του λόγου αποτελεί απο τα αρχαία κιόλας χρόνια αναπόσπαστο κομμάτι και βασικό χαρακτηριστικό κάθε δημοκρατίκης κοινωνίας.Στην αρχαία Ελλάδα, στην εκκλησσία του δήμου,ο καθένας ειχε το δικαίωμα να πει τη γνώμη του πανω στα θέματα που τους απασχολούσαν.Ακόμα όμως και σε αυτή την ιδανική κοινωνία υπήρχε διαχωρισμος.Οι ανδρες ειχαν το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου ,οι γυναίκες όμως όχι. Στη σημερινή εποχή το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου κατοχυρώθηκε σε διεθνές επίπεδο το 1948,από την Οικουμενική Διακύριξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών.Το γεγονός αυτό δεν αποκλείει βέβαια την παραβίαση του δικαιώματος αναλογα με την περίσταση και την χώρα.Κλασσικό είναι το παράδειγμα της Τουρκίας στην οποία με νόμο που θεσπίστηκε δεν επιτρέπεται σε κανέναν να προσβάλει την χώρα και την ιστορία της.Το μεγάλοερώτημα,στο οποίο απάντηση δεν έχει βρεθεί ακόμα είναι αν η ελευθερία του λόγου θα πρέπει να έχει όρια και αν ναι ποιός είναι αυτος που θα τα καθορίσει.Σε όλο τον συγχρονό ανεπτυγμένο κόσμο μέσω νόμου έχει θεσπιστεί ως όριο η προσβολή της προσωπικότητας του ανθρώπου.Πιο συγκεκριμένα ο καθένας μπορεί να πει ο,τι θέλει αρκεί να μην προσβάλλει την προσωπικότητα και τα πιστεύω καποιού αλλου ανθρώπου,εκτός και αν μπορεί να αποδείξει τα λεγόμενα του. Λογοκρισία εκτός απο τον προφορικό λόγο ασκείται και στον γραπτό.Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αλλάξουν αυτά που υποστήριζαν στο κειμενό τους χάριν συμφερόντων και πολίτικης. Η ελευθερία του λόγου και εκφρασής παραβίαζεται και οσον αφορά την τέχνη.Εργα ζωγράφων και σκηνοθετών δεν είδαν ποτέ το φώς της δημοσιότητας γιατί προσέβαλλαν την αισθητική κάποιων ανθρώπων οι οποίοι χρησιμοποιώντας τη δυναμή τους καταφέραν να τα κόψουν και να τα αποκρύψουν από το κοινό.Χαρακτηριστίκο είναι το παράδειγμα στη χώρα μας,την Ελλάδα όπου σε μια έκθεση καλλιτεχνήματων απαγορεύτηκε η προβόλη μιας ταινίας μικρού μήκους με σκήνες πορνό, η οποία είχε ως ηχητική υποκρούση τον εθνίκο ύμνο της Ελλάδος.Οι αντιδράσεις ήταν έντονες και εκμέρους πολιτών που ζητούσαν να απαγορευτεί η προβολή της ταινίας, αλλά και από ανθρώπους οι οποίοι υποστήριζαν πως η ταινία έπρεπε να προβληθεί ανεξαρτήτως περεχομένου.Το ίδιο έχει συμβει και με ποιήματα,τραγούδια και μυθιστορήματα τα οποία είτε δεν παρουσιάστηκαν πότε στο κοινό είτε λογοκρίθηκαν και βγήκαν παραποιημένα... Γεγονότα τέτοιου είδους ειναι χαρακτηριστίκα δικτατορικών και απολυταρχικών καθεστότων,όμως δυστυχως παρατηρούνται και σε δημοκρατικές κοινωνίες και μόνο σκόπο έχουν τη φήμωσει της αλήθειας,την παραπλάνηση μέγαλης μάζας πολιτών και την εξυπηρέτηση συμφερόντων. Αντιδράσεις για το θέμα της λογοκρισίας παρατηρούνται και θα παρατηρούνται πάντα και στις δημοκρατικές κοινωνίες μέχρι να βρεθεί η απάντηση στο ερώτημα αν υπαρχούν όρια στην ελευθερία του λόγου και της έκφρασής και αν ναι ποια είναι αυτά και ποίος τα καθορίζει?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου